Cliëntverhalen

Hij was al bij voorbaat kansloos. Derde uit een gezin met vier meisjes en drie jongens. Aan hun lot overgelaten. Vader sloeg als hem iets niet beviel. ‘En dronk zich helemaal kapot.’ En zo groeide Joost gedwongen door omstandigheden op als een roofdier, een streetwise survivor. Wat moest hij anders?

Volledig overspoeld door het leven. Voortdurend overvraagd en overschat binnen een instabiel gezin. Ook buitenshuis explodeerde elk conflict spontaan. Nee, Isabel kreeg niet eens de kans op een eerlijke start. Zo’n kwetsbaar kind in zo’n afstotend pantser.

Onze cliënt Petra woont sinds kort op haar kamer op locatie Groot Hungerink, de Lugte. Hoewel ze op verschillende plaatsen heeft gewoond, is ze nu helemaal thuis op haar nieuwe plek. “Ik blijf altijd op de Lugte. Ik ga nooit meer verhuizen.”

In april 2018 is op locatie Boschoord de gloednieuwe boerderijwinkel van zorgboerderij De Eikenhof geopend.

Een wereld zonder geluid, hoe kan je daarmee omgaan? Wat er van Michael werd verwacht, was voor hem vaak een raadsel. Het leek nooit goed genoeg. Pas toen hij drie jaar oud was, werd zijn doofheid ontdekt. En toen viel alles op zijn plek…

In de serie cliëntverhalen lees je hier het verhaal van Sascha. Samen met zijn begeleider Michel schreef hij deze op.

Het is een geschiedenis van horten en stoten. Een leven vol hiaten. Van sprokkelen en puzzelen, punten verbinden. Flinters uit een roerig bestaan, ze verdwenen spoorloos in de tijd. Dingen die Cas domweg niet meer weet. En dingen waarover hij niet spreekt. Nooit meer. Met niemand.

Agressie was altijd en overal om hem heen. In de omgeving waar hij opgroeide werden conflicten met de vuist beslecht. ‘Je gaf klappen en je kreeg klappen. Zo ging dat.’ Vader had losse handjes. Die ramde desnoods een pvc-buis stuk op je rug als dat zo uitkwam. Het maakte van Peter een gesloten en introverte man. Een binnenvetter. Het zou z’n leven bepalen.

Een ondernemende man, zo kan je Walter (51) noemen. Drie jaar geleden kwam hij als cliënt bij Trajectum binnen. Nu woont hij op de afdeling Olijfwilg binnen locatie de Beuken. En dat was best even wennen. Inmiddels heeft Walter het naar zijn zin. Hij maakt stappen in zijn therapie én heeft zijn schildertalent gevonden.

Van een lieve, vrolijke jongen transformeerde Jasper in een agressieve drugsverslaafde die door de jaren heen steeds verder wegzakte. En toen hij een jaar dakloos op straat rondzwierf, verslechterde zijn situatie pas echt. Zijn moeder vreesde voor zijn leven. Tot Jasper bij Trajectum kwam en de mogelijkheid kreeg om een nieuw leven op te bouwen. Zijn moeder Carlijn verteld: ‘Hij is zo eerlijk en vertrouwt iedereen. Dat vertrouwen is door andere mensen misbruikt.’