Sascha

Hoe ik op de Iep ben gekomen

Ik heb 4 jaar gewoond in een instelling in een Fries dorp, hier vond ik het allemaal best goed gaan totdat er wat dingen veranderden. Er kwamen nieuwe mensen op de groep en er was meer sprake van drugsgebruik en geweld. In diezelfde tijd besprak ik met de begeleiding de medicatie te stoppen, ik stond daar voor 100% achter. Ik wist alleen niet wat dat vervolgens met mij zou doen. Ik werd meer boos en greep vaker naar alcohol en drugs. Ik voelde mij op de groep onveilig en dat er niet naar mij geluisterd werd. In plaats van hulp te accepteren ging ik toen vechten.

Ik bleef in de problemen komen. Op de groep ging het toen niet meer. Ik ben vervolgens op veel plekken geweest om tot rustig te worden. Toen ik uiteindelijk weer terugkwam wilde het niet meer. Er was te veel gebeurd. Toen is er besloten mij over te plaatsen naar de Iep voor crisis.

Hier op Boschoord.

Toen ik hier kwam was het echt even wennen. Ik voelde mij hier niet goed, ik wilde gewoon een biertje drinken. Toch wilde ik eigenlijk ook niet meer terug. Er moest wel wat veranderen. Nieuwe mensen vertrouwen vind ik lastig. Aan het begin werd ik vaak boos en maakte spullen stuk op mijn kamer. Ik dacht er verandert toch niks, laat mij nou maar met rust.

Het lukte uiteindelijk wel altijd om weer rustig te worden, de begeleiding was soms streng maar ze worden niet boos. Ik heb met de psychiater overlegd en de medicatie is weer gestart. Dat hebben we toen gedaan. Vanaf toen lukte het beter om mij rustig te voelen en minder vaak boos. Ik ben blij hier met de structuur en de begeleiding. Als mij iets wordt verteld, dan doe ik er ook iets mee. Samen met de begeleiding komt altijd alles wel goed.

Ik doe nu weer dingen in de dag waar ik blij van word. Ik ga twee keer per dag naar arbeidstherapie (AT), waar ik veel lol heb met de begeleiders. Ik zwem en help mee met klusjes voor de groep. Verder ben ik hard bezig om mij weer gezond in mijn lijf te voelen. In de afgelopen 20 jaar is het niet beter geworden zegmaar, ik heb COPD en ben vaak moe. Samen met de begeleiding heb ik een plan gemaakt om mij weer fitter te voelen. Eerst wilde ik dit echt niet, ik was bang om mijn roken kwijt te raken. Daarom hebben we gekeken hoe te beginnen zonder direct met mijn roken te stoppen.

Door gezonder te eten en te bewegen is het mij gelukt om 10 kilo af te vallen, dit is een doel sinds 14 weken. Daar ben ik trots op. Maar het meest trots ben ik op mijn afbouw in insuline. Sinds we met mijn gezondheid bezig zijn is dat altijd al mijn doel, ik wil af van de insuline. Ik heb vaak een beetje motivatie van de begeleiding nodig om te gaan bewegen maar als we bezig zijn maakt het mij altijd blij. Na elke stap weer denk ik: zo dat heb ik dan toch maar geflikt.

Ondertussen zijn we zover dat mijn insuline is gestopt! Ik ben begonnen met 48 eenheden insuline en nu heb ik niks. Dat vind ik geweldig! Wie had dat gedacht.

De voedingsdeskundige op het terrein helpt mij met het kijken naar mijn eten, samen met de begeleiding maak ik mijn plan en stel hem bij. Ik bepaal uiteindelijk zelf, en wat we afspraken dat doen we ook.

Wat ik ook hartstikke leuk vind, alle dingen die ik doe in de dag gaan steeds een beetje makkelijker. Al die kleine dingen die doen het wel voor mij. Ik geniet weer wandelingetjes en maak ze nu tot aan de boerderij. Ik ben trots dat ik het allemaal doe. Dat pakt niemand mij meer af.

De toekomst

Ik ben mega trots op wat er allemaal lukt. Ik denk weer dat alles steeds beter kan worden in plaats van slechter. Ik wil wat we nu aan het doen altijd blijven doen, omdat ik mij steeds beter in mijn vel voel zitten. Dat wil ik altijd houden. Ik ben dan ook heel blij dat er intussen een plekje voor mij gevonden is ergens anders, en dat ik mag verhuizen naar een meer open setting