Ik had nooit gedacht het zo naar mijn zin te hebben in mijn baan. Ik moest nog veel leren. Ik zag alles nogal zwart-wit. Hier moet je veel “grijzer” kunnen denken, minder geconditioneerd. Daar moest ik aan wennen. Bij mij was bijvoorbeeld 8 uur, 8 uur. Te laat? Ga maar terug. Nu zeg ik: Je bent te laat. Hoe kan dat? Wat ga je daaraan doen? Ik werk nu 2,5 jaar bij Trajectum en inmiddels kan ik mijnn weg hier heel goed vinden.
Een van de meest kenmerkende dingen? Zorg op maat. Ik vind dat heel belangrijk. Iedere cliënt heeft recht op een eigen behandeling. Wij zorgen voor een veilig thuis en een waardevol bestaan. Wat we doen, doen we goed. Ik leer veel van cliënten. We leren van elkaar. Je zoekt naar gelijkwaardigheid, maar blijft de stabiele factor bieden. Dat is de kunst. Zo zetten we rustig stappen. In ons team zijn we er voor elkaar. Geven we elkaar de ruimte en zorg je voor elkaar. Samen kom je een heel eind.
Er ligt een nieuwe uitdaging op de loer. Ik mag als ambassadeur van Trajectum voorlichting gaan geven op scholen. Dat is toch prachtig! Ik hoop dat ik het beeld van Trajectum en dit mooie vak goed kan overbrengen, net als nu. Maar eigenlijk weet je pas wat ik bedoel, als je hier bent.
